Mükemmel Çocuk

Çocuk yat diyorum yatıyor, kalk diyorum kalkıyor, yemek ye diyorum sorunsuz yiyor, hiç bir şeye itiraz etmiyor, ne desek yapıyor, gelişimi yaşıtlarının önünde, yaşıtları konuşamazken bülbül gibi şakıyor, emeklemeden yürümeyi hatta koşmayı öğreniyor, dahi bu çocuk dahi, okulunda başarılı, sınıfının birincisi, arkadaşlarıyla çok iyi geçiniyor, sanatta-sporda çok becerikli, o spor dalı senin bu sanat dalı benim oradan oraya koşup duruyor, tabii ki hepsinde de bir numara... bir dediğimizi iki etmiyor, çok uslu, uyumlu, melek bu çocuk melek, hatta Allah seni inandırsın büyüdüğünde bile benim istediğim mesleği seçecek, hatta benim istediğim kişiyle evlenecek benim çocuğum.

Siz inandınız mı? Rüya gibi değil mi? Ne böyle bir çocuk var dünya üzerinde ne de ileride olacak…

Bu çocuk, çocuk mu? yoksa başarı çipleri takılmış ve sadece komut alarak çalışan bir robot mu?

Çocukları kalıba sokmaya çalışmak yerine, onları tanımaya çalışsak nasıl olur? Ebeveyn olarak çocuğun yapabildiklerini keşfedip, bunlar üzerine çocuğu teşvik etmeye çalışsak... Dediğimizi sorgusuz sualsiz yapan çocuklar yetiştirmeye çalışmak yerine, FİKRİ OLAN ÇOCUKLAR yetiştirmeye çalışsak. Düşünmesine, karar vermesine ve fikir üretmesine izin versek. "Sen ne bileceksin, beni dinle sen.." demek yerine ona saygı duyup sadece yanında olmaya çalışsak ve onu anlasak. Sürekli olumsuz tarafları gösterip çocuğa ders vermeye çalışmak yerine, olumlu taraflarını görmesini sağlasak. Onları kalıba sokmak yerine potansiyelini keşfetmesine yardım etsek. Duygularını küçümseyip gereksiz görmek yerine, onları anlamaya çalışsak. Çocukları yarıştırmak yerine olduğu gibi sevsek, kabul etsek... Nasıl olur? Çok da güzel olur...

Genellikle gözlemlediğim çocuk neyi yapamıyorsa aileler bunun üzerine gidiyorlar. Zaman zaman çocuğu yapamadıkları konusunda çok fazla zorluyorlar ve bu çocukta büyük bir baskı oluşturmakla beraber başarısız, yetersiz ve beceriksiz hissetmesine sebep oluyorlar... Her çocuk her şeyi mükemmel yapmak zorunda değil. Her çocuğun huyu, mizacı, becerisi ve yeteneği farklıdır. Önemli olan nokta çocuğunuzun neleri yapabildiği! Eğer çocuğunuzun yapabildiklerini keşfeder ve yapabildiklerinin üzerine gidip bu konularda çocuğu takdir ederseniz; çocuk kendini yeterli, değerli, başarılı ve becerikli hissedecektir. Bu sayede özgüveni yüksek bireyler yetişecektir.

Biz ebeveynler de gerçekçi beklentiler içerisinde olup acı çekmeyeceğiz. Yüksek ve gerçek dışı beklentiler hem çocuğa yük hem bize.

Tecrübeli çevre (!) geliyor ve diyor ki; “Ay senin çocuğun bunu yapamıyor mu? Bizimkini bir gör sen on parmağında on marifet…”

Ne mi oluyor sonra? İnsan kendini kötü hissetmeye başlıyor. “Çocukta bir problem var galiba bak onlar yapıyor ama bizimki yapamıyor.” Ya da “Biz yapamadık yok olmadı bu çocuk hep bizim yüzümüzden” düşünceleriyle tahammülü azalan ve çocuğa hem de kendine yüklenen ebeveynler doğuyor.